RADIOFORUM

[SP3AYA]

Niekiedy problemem jest określenie stanu propagacji i pytanie czy dane pasmo jest otwarte czy zamknięte.

Potrzebne były narzędzia które pozwoliłyby radioamatorom na sprawdzenie słyszalności innych stacji rozsianych po całym świecie. W końcu nigdy nie wiadomo jak jest naprawdę. Pasmo jest martwe, czy wszystkie stacje tylko słuchają. W wyniku skoordynowanych działań IARU oraz NCDXF, zrealizowano to we wczesnych latach osiemdziesiątych poprzez sieć radiolatarni pracujących początkowo na jednej częstotliwości [14.100]. Później rozszerzono to na inne pasma. Obecnie radiolatarnie działają na 14.100, 18.110, 21.150, 24.930, 28.200 MHz. Każdy nadajnik wysyła co trzy minuty, w dzień i noc sygnały z mocą stopniowaną co 10 dB, tj. 100, 10, 1 W i 100 mW. Przesyłany jest znak wywoławczy, a następnie cztery sygnały po jedną sekundę [kolejno ze zmniejszającą się mocą]. Później nadawanie przejmuje kolejny beacon. Na wszystkich 6 zamieszkanych kontynentach jest 18 radiolatarni. Cały cykl powtarza się w ciągu 3 minut. Każdy z beaconów po zakończeniu nadawania na 14.100 MHz przechodzi na następną częstotliwość i tak kolejno.





Parametry stacji są bardzo ściśle zachowane. Np. ERP z dokładnością do 0,5 dB, podobnie jest z sekwencją przełączania. Własne zegary radiolatarni są ciągle monitorowane i korygowane zgodnie z dokładnym wzorcem satelitów GPS.

Cały system został zaprojektowany, zbudowany i eksploatowany przez wolontariuszy bez żadnych kosztów z wyjątkiem rzeczywistych cen składników sprzętu, koszty transportu, i tak dalej. Początkowo na beaconach pracowały Kenwoody TS-120, później TS-50 zasponsorowane przez producenta.



Dzięki sieci radiolatarni IARU/NCDXF można sprawdzić swoje szanse DX-owe w każdym kierunku.